این فیلم دیدنی در مورد یک طراح گرافیک ۳۰ ساله به نام سئو یانگ است که علیرغم اینکه از سرگیجه رنج میبرد، در دفتری در سئول که در یک آسمان خراش قرار دارد کار میکند. سئو یانگ پس از مدتی عاشق مردی میشود که هنگام کار بر روی ساختمان، با طناب به سمت بالا و پایین میرود. آن ها از پنجره ساختمان با یکدیگر ملاقات کرده و…
درباره فیلم:
سرگیجه یا ورتیگو (Vertigo) یک فیلم دراماتیک و عاشقانه محصول سال 2019 کشور کره جنوبی به کارگردانی گای سو جئون است که توسط کمپانی The Klockworx منتشر شد. تهیه کنندگی این فیلم را نیز جانگ سو جیونگ و یانگ ایونگ برعهده داشته و بازیگرانی چون تئو یو، جانگ جائه وانگ، چون وو هی و غیره در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند. همچنین این فیلم اولین بار در ۱۶ اکتبر سال ۲۰۱۹ در کشور کره جنوبی اکران شد و پس از حضور در جشنواره های بین المللی موفق شد برنده جایزه ۲ جایزه Blue Dragon Award برای بهترین بازیگر جدید مرد و جایزه Golden Carp Film Award – Korean And Japanese برای بهترین بازیگر نقش اول زن شده و نامزد دریافت ۳ جایزه دیگر نیز شود. فیلم سرگیجه موفق شد امتیاز 6.2 از 10 را از سایت معتبر IMDB دریافت کند. شما هم اکنون میتوانید این فیلم دیدنی و جذاب را با لینک مستقیم نیم بها و رایگان از رسانه فست مووی دانلود کرده و لذت ببرید.
About Film:
Seo Young, a graphic designer in her early 30s, works in an office in Seoul that is high up in a skyscraper, despite the fact that she suffers from vertigo. The story follows her as she enters into a romance with a man who works on the face of the building as he fixes it, moving up and down by rope. The pair meets through a window. Chun Woo-hee, whom I remember from the excellent 2013 social drama Han Gong-ju, stars in this melancholy urban romance as a young corporate office worker, hopelessly in love her unit boss. The cinematography is very crafty and coupled with slow-paced editing. A somber, whimsical mood persists throughout the film. I personally find Woo-hee a terrific actor and here also she is very adequate as a depressed, vulnerable young professional with a minor disability. The rest of the cast is, unsurprisingly, very decent. However, considering all this, the storyline is very unremarkable, cliched and ultimately, rather silly. I mean, all the themes that the writers wanted to touch upon here – namely the cutthroat corporate professional insecurity, the office politics, the social differences of class, urban existential loneliness, the millennial indecisiveness – all of these do not really culminate into anything remotely close to profound. Hence, all of that moody, heavy handed melancholic beauty of its photography, soundtrack and slow editing seem superfluous.
هیج دیدگاهی ثبت نشده ;(