فست مووی

در میانه سال‌های جنگ و در اوج بمباران‌های تهران، روزگار با بیم و ترس می‌گذرد. اما عشق و دل‌دادگی و زندگی و امید، هراس ملموس مرگ را به فراموشی می‌سپارد. رفتگان در کلمات زندگان تکرار می‌شوند. مرگ، سؤال مطلق است و عشق، ابهام مکرر. بمب؛ یک عاشقانه با کورسوی امیدبخش زندگی کار دارد نه با سیاهی مطلق مرگ. روایت انسان‌هایی است که هیچ‌گاه فرصت عاشق شدن و به دلخواه خود زندگی کردن را نداشته‌ و تنها برای لقمه نانی به سختی کار کرده‌اند…

یه صدایی از ورودی خونه مدام تو گوشم می‌پیچید… عروسی خون چه بدشگونه… تور عروس غرق به خونه… صدای یه مرد حتما نبود… ولی صدای یه زن هم نبود… شاید صدای خودم بود… کجا شنیده بودم اولین بار این صدا رو یا حتی شعر رو… کی برام خونده بود؟

ظهری می آید تا بسازد! اگر نبازد… رضا پس از هشت سال کار کردن در ژاپن، به محله‌شان به نام درخونگاه بر‌ می‌گردد که…